Co do nas mówią drzewa?
Jestem wielkim drzewem.
Korzeniami sięgam głęboko w ciemność.
Dźwięk wód,
Zamknięta mądrość skał,
Znam ich sekrety.
Mam zobowiązania, jestem niezawodne.
Zaznaję radości tam, gdzie stoję.
Wiem, czym jest niewyrażalny blask chwili.
Modlę się w doskonałym szczęściu.
I śpiewam.
Światło wypełnia me włosy,
Czuję jak wieją wichry zmian,
Jak przepływają przeze mnie.
Stoję tam, gdzie jestem.
Wiem, że me miejsce jest doskonałe,
I chwila, ta chwila jest doskonała.
I śpiewam.
Rozpościeram ramiona, by przywabić,
Żywe istoty, a one do mnie przychodzą,
Oferuję im schronienie.
One zaś karmią mnie,
Tym co upuszczą.
Przybywają i odchodzą,
A ja stoję.
Śpiewając tę historię,
Powiewając nitkami
Ziemi i Nieba, Ziemi i Nieba, Ziemi i Nieba,
Nieba i Ziemi.
I śpiewam...
Ellen Evert Hofman
W cieniu drzew można dostrzec fenomen współistnienia życia i
śmierci: wyschnięte liście opadają, a na ich miejsce wyrastają nowe,
doskonalsze, okazalsze, przyniesione przez łagodne tchnienie.
Człowiek uczestniczący w cudzie życia, potrzebuje spokoju i czasu,
by móc wsłuchać się w głos przyrody, która przechodząc wielokrotnie
wiosenny renesans, zdradza mieszkańcom Ziemi tajemnicę wieczności.
Księga mądrości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz